Informacje o nas
Gospodarstwo „Łopusze” położone jest w malowniczej wsi Żegocina, u stóp Beskidu Wyspowego. Czyste środowisko, wspaniały klimat porównywany do rabczańskiego i niezapomniane krajobrazy (z Przełęczy Widoma widać ośnieżone szczyty Tatr!) zapewnią Państwu zdrowy wypoczynek. Szereg atrakcji turystycznych, bogactwo dóbr kulturowych i historycznych regionu oraz dobra infrastruktura rekreacyjna (trasy rowerowe, stacje narciarskie, kort tenisowy, zalewy wodne i górskie szlaki piesze) gwarantują atrakcyjne spędzenie czasu.

Żegocina leży między Krakowem, Tarnowem a Nowym Sączem, jest zatem świetną bazą wypadową do tych miast a także w Pieniny i do Zakopanego. „Łopusze” to gospodarstwo agroturystyczne specjalistyczne dla rodzin z dziećmi.

Działamy w  strukturach  Polskiej  Federacji  Turystyki  Wiejskiej  jako członkowie Stowarzyszenia Galicyjskie Gospodarstwa Gościnne Kraków. Od początku staraliśmy się doskonalić naszą ofertę i warunki pobytu gości. Braliśmy  udział  w  licznych  szkoleniach  i projektach. Postanowiliśmy  również  poddać się  kategoryzacji .

W agroturystyce skala ocen jest oczywiście inna niż w hotelarstwie, ale zasady podobne. Nie wszyscy spełniają wymogi tzw. Standardu, który jest ponad podstawowym minimum.Skala ocen to: Standard, Kategoria „1 słoneczko”, Kategoria   „2 słoneczka”, Kategoria   „3 słoneczka”.

Współtworzymy znane już szlaki Małopolski Małopolska Wieś dla Dzieci oraz Małopolska Wieś Pachnąca Ziołami.
Współpracujemy z Muzeum Motyli ARTHROPODA w Bochni w ramach ofert i pakietów turystycznych.
Jest to największa stała ekspozycja motyli świata w Polsce!


Współpracujemy ze Stowarzyszeniem Odkryj Beskid Wyspowy oraz portalami turystycznymi Targi Turustyczne Online i Beskid Wyspowy.

Krótka historia „Łopusza”

    Dom, do którego Państwa zapraszamy, budowaliśmy od 1990 roku. Łopusze to wzniesienie (661 m n.p.m.) o stromych zboczach, na które nie było drogi dojazdowej a jedynie zawiły pieszy szlak. Uparcie, z mozołem transportowaliśmy budulec specjalnym wyciągiem linowym. Stosik za stosikiem wjeżdżały cegły, drewno a nawet kamienie. Dom okalają wały piaskowca (tzw. „wyskidzie” ) zbieranego z pól przez naszych przodków dziesiątki lat. Chcieliśmy je pozostawić jako swoisty pomnik i pamiątkę dziedzictwa kulturowego. Później, podczas powodzi w 1997 roku, wały te ochroniły nasz dom!

   W 1998 roku stworzyliśmy projekt gospodarstwa agroturystycznego „Łopusze”. Zdobyta w ramach Programu UE Tourin III dotacja pomogła w realizacji marzeń.

   Góra Łopusze zawdzięcza swą nazwę łopianom (tzw. „łopuchom”) porastającym niegdyś obficie stoki. Wzniesienie jest szczególne, dlatego przyjęliśmy jego nazwę dla naszego siedliska.

    Nasz stok to cudowne miejsce! Rano słońce wstaje wychylając się ponad gaj brzozowy i wiekową lipę, zachodzi gdy minie górę Kamionna, tuż na wprost Łopusza. Opromienia nasz stok cały dzień! W dzieło dzikiej przyrody wpletliśmy wiejski ogród - stanowią swoistą całość. Zagajniki pełne są śpiewających ptaków, dzikie łąki pachną ziołami i poziomkami. Znajdują tu schronienie bażanty i sarny, przechadzają się również po naszym ogrodzie! Kwitnące lipy i liczne kwiaty dają aromat, którego się nie zapomina! Jesienią na spacer zapraszają miedze obfite w jeżyny, tarninę i dziką różę.  

   Tutaj słychać przyrodę a rytm natury daje najcenniejsze wytchnienie od pracy.

     Pierwsi goście pojawili się 29 grudnia 1999 roku. Góra była zasypana śniegiem, ale nasi dzielni wędrowcy wdrapali się pieszo by zatrzymać się na nocleg podczas dłuższej podróży. Zawdzięczaliśmy ich nieświadomym działaniom marketingowym :) - dowiedzieli się o Łopuszu od...mojej fryzjerki!!! Zostawili zloty pieniążek na szczęście, który nadal tkwi w I tomie naszej Kroniki.

     Czeka nas wiele pracy by uzyskać wymarzony obraz naszego Łopusza. Nasi goście są w pewnym sensie współtwórcami tego miejsca. Niektórzy to przybysze spoza Polski - z Francji, Holandii, Austrii, Niemiec, Anglii, Grecji, Hiszpanii, USA (także goście z Bialego Domu! :)..a nawet Izraela, RPA czy odległej Australii...

     

Nasza historia pisze się każdego dnia....

   A.J.G (styczeń 2009 r.)